Ademen

Geschreven op maandag 15 november 2004
 
Homepage
 
Begeleiding
 
Tarieven
 
Transformatie
 
Transformatie
 
Links
 
Contact
 
 

Het eerste wat je als baby leert als je op Aarde komt is .....Ademhalen. Baby's huilen hun longen uit hun lijf vlak na de geboorte, vullen hun longen met zuurstof en krijsen de adem er weer uit. Zo ontstaat het in en uit ademen, het eerste wat ze dus leren. Als je kijkt naar een huilende baby, dan zie je dat het hele lichaam meebeweegt. Maar al snel begint men je andere dingen aan te leren, zo wordt het je aangeleerd om vooral niet te huilen, bijvoorbeeld om je ouders of anderen niet tot last te zijn.

Je zou dan zwak zijn, of een makkelijke prooi om gekwetst te worden, of zoals ze de jongens en mannen aanpraatten: je zou zelfs een watje zijn. En als er dan eens een moment komt dat je wel wilt huilen, schaam je je en probeer je dit maar zo stil mogelijk te laten gebeuren. Je probeert geen geluid te maken zodat je niet opvalt of je probeert je lichaam zo stil mogelijk te houden zodat men niet aan je schokkende lichaam kan zien dat je huilt.

Veel mensen kroppen b.v. alle ellende maar op, durven niet meer te huilen of kunnen zelfs niet eens meer huilen omdat ze zichzelf niet meer durven te laten gaan omdat ze anders als zwak of minder bestempeld zouden worden!!! Zo begint men ook o.a. emotionele blokkades op te bouwen, je houdt dan oude angsten en onverwerkte gevoelens vast. Ik heb een aantal weken geleden ontdekt dat er bij mij een hoop oud verdriet naar boven kwam tijdens een Transformatioal Breathing sessie.

Ik moest tijdens die sessie die 2 uur duurde, de hele tijd met mijn mond open ademhalen. Hoe wijder je met je mond open ademhaalt, hoe meer lucht er in kan en hoe beter je dus ook vanuit je buik ademt. Mijn lichaam begon te tintelen, m'n ene hand en m'n schouders verkrampten zich en ik kon er niets aan doen. Ik lag daar maar met mijn hand te schudden alsof ik de kramp weg kon slaan hahhaa en ik lag als een idioot m'n schouders te bewegen omdat het zo verkrampt aanvoelde en ik het weg wilde krijgen.

Het lukte maar niet de kramp weg te krijgen. De kramp is dus duidelijk een teken van een blokkade. Mijn begeleider had me verteld dat ik voortdurend door moest blijven ademen en daarmee niets moest stoppen en dat als ik pijn voelde, ik geluid moest maken, gewoon aaaaaaaaaaa zeggen of roepen. Toen ik dit deed werd de kramp gelukkig inderdaad wat minder.

Ik vond het grappig want soms sla ik me op mijn borst, net als een aap, en zo voel ik dus dat ik veel meer lucht binnen krijg en dus beter adem kan halen. Mijn begeleider drukte ook op bepaalde delen van mijn lichaam en vroeg me dan in en uit te ademen. Op sommige plaatsen deed het verrekte veel zeer, zoals op mijn kuiten. Hier zit dus duidelijk een blokkade, en voor mij is het duidelijk dat ik niet goed geaard ben.

Het is ook niet gek nu achteraf bekeken, dat ik nu al 4 of 5 x een ongeluk heb gehad en steeds mijn linkerbeen en enkels de dupe waren. Als ik vanuit mijn keel adem dan voelt het ontzettend benauwd aan, ik druk dan vaak met m'n duim of een vinger op m'n keel en adem dan ook in en uit en zo wordt de benauwdheid ook minder. Je stuurt als het ware energie naar die plek en zo verminder je de pijn of benauwdheid die je daar voelt. Een mooie manier om jezelf door middel van puur ademhalen, te genezen.

Ik vond het verbazingwekkend dat mijn begeleider me vertelde dat ik juist heel goed door mijn buik ademde. Blijkbaar lukte het me wel omdat hij erbij was en ik als het ware wel 'moest' ademhalen vanuit mijn buik om resultaat te boeken. Helaas merkte ik ook dat ik na die sessies al snel in het oude ademhalen vanuit mijn borst en keel schoot. Voor mij dus duidelijk dat ik nog een aantal sessies nodig heb voordat ik zo'n sessie alleen aankan thuis.

Een goede manier voor mij om beter te ademen is een partijtje Hard huilen of Schreeuwen. Maar ja ik ben niet echt iemand die snel zal huilen in het bijzijn van een vreemde en heb ook geen zin er in dat mijn buren gaan denken dat ik gestoord ben of zo als ze dat geschreeuw zouden horen. Als ik het heel benauwd heb dan zet ik mijn muziek heel hard en dan ga ik een flink partijtje huilen met heel veel geluid of zelfs heel hard schreeuwen. Op die momenten voel ik me net echt weer een pasgeboren baby hahahaa die moet leren om te ademen.

Tijdens mijn eerste ademsessie kwam er dus veel verdriet naar boven, hele oude pijntjes. Zo moest ik veel huilen en kwam tot de ontdekking dat die pijn voortkwam uit het feit dat mijn ouders me nooit hebben geknuffeld. Nooit zeiden hoe trots ze op me waren, hun liefde nooit toonden, nooit zeiden 'ik hou van je' etc. Tijdens die sessie hield mijn begeleider me vast en liet ik de tranen stromen. Ik vond het heel apart omdat een wildvreemde me zo vasthield en er gevoelens die bij mijn ouders hoorden, naar boven kwamen.

Ik heb nooit kunnen mediteren zoals men het ons wilt aanleren, stil zitten, geen geluid aan en niet denken. Ik ben toen gaan zoeken naar andere manieren en ben toen gewoon gaan tekenen, dansen, zingen, schoonmaken, sporten etc. Ik merkte dat als ik bewust bezig was met die dingen, dat ik totaal geen last van mijn ademhaling had. Alles ging dan gewoon zoals het moest lopen maar stopte ik daarmee dan merkte ik al gauw dat mijn lichaam weer automatisch in die gespannen toestand schoot. Zo kwam ik dus tot de ontdekking dat alles draait om je ademhaling.

Want juist door het Ademhalen kom je meer in het Nu terecht. Door veel nare ervaringen die ons overkomen zijn tijdens ons leven, zijn we de weg kwijt geraakt en leven we niet meer in het Nu maar meer in het Verleden of de Toekomst. Veel van die nare ervaringen uit het verleden hebben nu nog steeds veel invloed op je gedachtes, je handelen en je gevoelens. Kijk maar eens hoe je ademhaling verandert als je door verschillende emoties gaat. Je zal zien dat je ademhaling verandert of zelfs stopt. Richt je aandacht maar eens wat meer op het ademhalen dan zal je zien dat je ook sneller uit je hoofd/denken komt.

En dit is wat men je ook wilt leren tijdens het mediteren, dat je je bewust wordt van je ademhaling. Het brengt je nl terug bij ....jezelf, je oerkracht. Ik heb dit gevoel tijdens mijn laatste ademsessie mogen ervaren en jee wat was dat een heerlijk gevoel. Ik voelde me ijzersterk op dat moment en het voelde zo fijn dat ik automatisch vanuit mijn buik kon ademhalen. Ik hoefde er niet bij na te denken wat ik normaal wel altijd doe.

Het onderwerp ademhalen is op dit moment in mijn leven een nog belangrijkere punt dan het ooit is geweest. Ik ben voor mezelf gaan uitzoeken waar mijn slechte ademhaling nou vandaan komt. Ik heb eigenlijk altijd last gehad van mijn ademhaling en hieronder beschrijf ik enkele van die redenen die bijgedragen hebben aan mijn slechte ademhaling. Zo was ik allergisch voor stof, heb ik 19 jaar lang zwaar gerookt, heb ik bijna heel mijn leven in een overspannen of gespannen staat door gebracht.

Zo heb ik ook last van teveel warmte van kachels want dan slaat m'n neus dicht, heb ik last van hooikoorts en had ik een eettstoornis. In het laatste geval heb ik het grootste deel van mijn leven gedacht dat ik te dik was terwijl dat helemaal niet zo was. Maar doordat ik er zelf van overtuigd was, was het gewoon zo. Ik heb een groot deel van mijn leven m'n buik proberen in te snoeren door riemen te strak aan te trekken. Dit deed ik om maar vooral een slankere taille te krijgen en m'n buik te verdoezelen.

Ik wilde geen buik hebben omdat je in die tijd meekreeg dat jongens alleen op meisjes vielen die mooi en slank waren. Ik ging verkeerd ademen door die te strakke riemen die ik droeg maar ook ging ik verkeerd ademen omdat ik met man en macht probeerde te voorkomen dat men mijn buikje zag. Ik ging hierdoor automatisch ademen vanuit m'n borst en keel. Ik merkte dat ik me niet kon ontspannen omdat ik niet vanuit mijn buik kon ademhalen. Ik zocht het afgelopen jaar hulp bij een fysiotherapeute en door wat oefeningen lukte het me om me wat meer te ontspannen en meer te ademen vanuit mijn buik ipv mijn borst en keel.

Ik merkte opeens dat ik op straat een stuk rustiger rondliep dan voorheen. Daar waar ik eerst bijna niet ademde omdat anders m'n buik teveel uitbolde, daar had ik nu schijt aan m'n omgeving en ademde zo diep als ik kon de zuurstof naar binnen. Dat men zo m'n buik kon zien deed me op dat moment niets meer, ik vond het belangrijker dat ik normaal kon ademhalen. Probleem was dus duidelijk dat ik me eerder druk maakte om wat mijn omgeving van mij vond dan dat ik gewoon mezelf was en normaal adem haalde.

En zo loste ik 1 van de redenen van mijn slechte ademhaling op. Een andere reden is dat ik door een aantal aanrandingen ook m'n onder- en bovenlichaam automatisch ben gaan aanspannen. Een soort van verdedigingsmechanisme waarbij ik mijn bovenbenen strak aanspan en zo dus mijn benen bij elkaar druk. Het is echt een automatisme geworden waar ook die fysiotherapeute me op moest wijzen voordat ik het doorhad dat ik dat deed.

Ik merk nog steeds dat ik dit deel van mijn lichaam niet echt kan ontspannen zoals het eigenlijk hoort. Ik ben me er wel heel bewust van dat ik dat deel van mijn lichaam heel erg aanspan, en juist omdat ik me er steeds meer en meer bewuster van ben, kan ik het nu ook leren los te laten. Ik ben me steeds bewuster aan het worden van mijn lichaam en voel dus ook wanneer mijn lichaam zich aanspant of ontspant. Zo besef ik dat heel veel oorzaken voor mijn ademhalingsproblemen ook in mijn jeugd al zijn ontstaan. Zo ben ik vroeger altijd doodsbang geweest voor mijn moeder, bang om ook maar iets te zeggen of voor mijn mening uit te komen omdat er veel geschreeuwd en geslagen werd. Van angst ga je dan je mond houden, maak je jezelf zo klein mogelijk om maar niet op te vallen.

Een andere reden van mijn slechte ademhaling was dat ik tijdens ruzies, het voelen van negatieve energie en conflicten automatisch m'n lichaam aanspande, een soort van verdedigingshouding aannam, en ook nog eens daarbij vergat door te ademen vanuit mijn buik. Vanuit mijn hooggevoeligheid heb ik gemerkt dat als ik andermans gevoel overneem (of dit nou bewust of onbewust is), ik ook niet normaal ademhaal. Ik schiet als het ware uit mijn eigen kracht, adem dan weer vanuit mijn keel, voel een benauwdheid van hier tot tokio en schiet daarvandaan weer in mijn Denken en beland in een heel onzeker gevoel.

De laatste tijd ben ik iets bewuster bezig met het voelen en overnemen van anderen hun gevoel/stemming. Ik merk dat mijn hand de laatste tijd vaak op mijn buik schiet en ik me zo dus als het ware bescherm om anderen hun gevoel en stemming teveel over te nemen. Ik voel een kracht op de plek van mijn buik en merk dat als ik dat ervaar, ik me minder onzeker voel en ook bewuster ben van het feit dat het niet mijn gevoel is wat ik overneem maar dat van een ander.

Omdat ik beetje bij beetje bewuster word van mezelf besef ik ook, dat als ik andermans gevoelens of stemmingen voel of overneem, ik op die momenten dus ook niet meer mezelf ben of voel. Het contact met mijn lichaam raakte ik vaak kwijt, wist niet meer en weet soms nog steeds niet (als ik onbewust gevoelens overneem of voel) wat nou mijn gevoel is en wat het gevoel van die ander is. Ik schiet dus uit mijn eigen kracht en omdat ik meestal negatieve energie overneem of voel, schiet ik ook snel in het negatief Denken. Het zou heerlijk zijn als ik door dit proces heenkom, als ik gewoon door bewust te blijven van mijn ademhaling, mijn lichaam en mezelf, mijn hooggevoeligheid die ik nu als een opgave ervaar, tot een gave kan ontwikkelen.

Tijdens die ademsessies heb ik gemerkt dat ik sterk bij mezelf blijf tijdens het ademhalen. Ik ben het ademhalen vanuit mijn buik gaan toepassen als ik teveel negativiteit om me heen voelde. Ik adem dan gewoon heel diep in, trek m'n schouders mee omhoog, vul m'n longen met lucht en ....adem alles weer uit en laat m'n schouders weer los naar beneden vallen. Of ik maar gekke geluidjes of zing want ook dan haal je beter adem. Zo kom ik de laatste tijd steeds weer op m'n buik en adem uit.

Zolang ik maar goed blijf ademhalen en m'n ademhaling naar m'n buik stuur, voel ik dat ik meer en meer mezelf ben. Voel ik een kracht die bij mij hoort, voel ik meer vreugde, voel ik dat mijn lichaam ontspannen aanvoelt en voel ik me meer meZelf. Het is op dit moment voor mij nog heel moeilijk om dit Blijvend te voelen maar zoals altijd doe ik het stap voor stap tot ik het mezelf eigen heb gemaakt. Hetis heel fijn om te weten dat je zoveel oude angsten, nieuwe angsten, stress, problemen en ziektes eigenlijk kan leren los te laten alleen maar door......Adem te halen vanuit je Buik............

Het proces waar ik in zit is zwaar maar ook heel mooi,
ik kwam als baby op deze Aarde en leerde als eerste om adem te halen,
ik ontdek nu dat de weg terug naar meZelf ook op deze manier gaat....gewoon opnieuw leren..... Ademhalen.

 

Eigenwaarde is de Kracht waardoor je Gezonde Keuzes kunt maken.